Metin KILIÇ | İBÜK

er köyün bir delisi bir de velisi vardır. Kimin deli kimin veli olduğunu elbet Allah bilir. Ancak hayatlarını idame ettirmek için gerekli akıl ve beden sağlığına sahip olmayan garibanların birilerinin yardımı olmadan yaşaması mümkün değildir. Başçiftlik'te yaşayan Çörtük Ahmet lakaplı Ahmet SAVAŞ'ta bunlardan biridir. Kimsenin ismini bilmediği, kiminin “İBÜK” kiminin “ÇÖRTÜK” diye hitap ettiği ve geçtiğimiz yıl rahmeti rahmana kavuşan bu gariban seksen küsur yıllık ömrüne onca çile sığdırmış, bir yıldız gibi aramızdan kayıp gitmiştir. Bu gönül adamının ölüm haberi tüm Başçiftlik'lileri özellikle de 50 yaş üzeri onu tanıyan insanları ziyadesiyle üzmüştür.

Başçiftlik'in efsane öğretmenlerinden Kel İsa lakaplı İsa ŞEN'in oğlu Metin ŞEN Başçiftlik'in ilk üniversite mezunlarındandır. Uzun yıllar elektrik mühendisi olarak elektrik dağıtım işinde çalıştığı için, Tokat'ın bütün ilçe ve köylerinin elektriğe kavuşmasında emeği büyüktür.

Geçenlerde bu kadim dostumdan bir e-mail aldım, Başçiftlik'in renkli simalarından Çörtük Ahmet'in ölümünü hatırlatarak efsane başkan İhsan ŞEN'in kimsesiz garibanlara nasıl sahip çıktığını anlatıyordu. Şimdiki başkanlara örnek olması açısından özetleyerek yazıyorum.

Yıl 1983 Sivas Kızılırmak Elektrik Dağıtım Müessese Müdürlüğünde çalışıyorum. Çalışma odamın kapası çalındı içeri giren görevli; “Başmühendisim aşağıda amcan olduğunu söyleyen biri var” dediğinde şaşırdım. Gelen kişinin amcam olduğundan emin olmak için, “Nasıl biri?” diye sordum. “Kafası kel galiba arkadaki saçları öne doğru yapıştırmış gibi görünüyor” dediğinde gelenin amcam olduğunu anladım.

Aşağı indiğimde onu giriş holünde bir elinde bastonu, diğer elinde çantası, yanında kafalarında sekiz köşe kasketleri, eski ama temiz elbiseler içinde pantolonlarının paçaları çoraplarının içine sokulmuş, ayaklarında kara lastik bulunan üç adamın arasında gördüm. Dikkatli bakınca yanındakileri de tanımam hiç de zor olmadı. Başçiftlik in meşhur Ahmetlerinden ikisi. Akabanın oğlu Yan Ahmet ve Hacının Osmangilin Çörtük Ahmet'i (İbük), diğeri de Ötebaş'tan Dodilinin Mecit dedikleri Mecit amca.

Hoş beşten sonra amcam bana durumu kısaca özetledi. Herkes gündelik çıkarlar peşinde koşarken o insanlara nasıl aş ve iş temin edebilirim kaygısıyla köyün delilerini garibanlarını toplamış maaş bağlatmak için gerekli olan sağlık raporunu almak üzere benim de bir katkım olur düşüncesiyle almış Sivas’a getirmiş.

Gelenlerden Ahmet SAVAŞ namı diğer Çörtük Ahmet’i çok iyi tanıyorum. Kafa yapısı doğuştan antropolojik olarak dolikosefal (yanlardan basık) yumurta şeklinde olduğundan insanlarımız ona “Çörtük” lakabını vermiş. Ahmet okula gitmediğinden okuma yazması yok, akıl olarak ta emsallerinin altında bir zekâ yapısı var. Ahmet, takıntılı olduğu bazı kelimeleri duyduğunda zıvanadan çıkar onu söyleyene döner, göz bebekleri büyür, yumruklarını sıkar, sinirli bir şekilde söyleyenin üstüne yürürdü. Kaçarsanız sizi kaçtığınız yere kadar kovalar, arkanızdan taş fırlatırdı. Yaz bahar aylarında arazide öten ibibik kuşunu daldan dala akşama kadar kovaladığı, bu yüzden harap bitap düştüğü rivayet edilir. Onun bu huyunu bilenler de eğlenmek gülmek için çaktırmadan onun göremeyeceği bir yerden “ibük” diye seslenir, Çörtük Ahmet hemen gardını alır, sesin geldiği yöne hızla koşarak söyleyen düşmanı bulmaya çalışırdı. İnsanlar “Ahmet aha bu dedi.” diye sizi gösterdiğinde vay halinize. Bir gün bende halamın oğlu Dr. Erdoğan GÜLER i göstererek Ahmet “aha bu sana ibük dedi” demiş, Erdoğan’ı kan ter içinde evlerine kadar kovalatmıştı.

Ayran gönüllüydü Ahmet. Birisini dövdüğü vurduğu vaki değildi, köyün bütün kızlarına âşık olur, “Ahmet falanca kız seni seviyormuş düğün ne zaman” diye sorulduğunda gözleri döner “hiii hii” diyerek gülümser “düğün yok, o iş olmuyo, anama sordum biz onunla emüşükmüşüz” derdi. (Emüşük olmak= sütkardeşliği) Kısaca çocukluk yıllarımızın neşesiydi “Çörtük Ahmet” Onu görünce yüzüme bir gülümseme geldi. Birden Erdoğan'ı nasıl kovaladığını hatırladım. İçimden bir “ibük” deme isteği geldi ama camı çerçeveyi indirir, korkusuyla buna cesaret edemedim. Ertesi gün hep beraber akşamdan ayarladığım Numune Hastanesi'nin yolunu tuttuk ve uzun uğraşlardan sonra gerekli raporları aldık. Mecit Amca hariç, Ahmetlerin raporu maaş almak için yeterli düzeyde çıktı. Psikiyatri doktoru Atilla Bey amcama “Reis Bey, bakıma muhtaç insanların elinden tutup ele güne muhtaç olmaması için taa buralara kadar getirmeniz takdire şayan bir hareket, sizi tebrik ediyorum” dediğinde Amcam; “Görevimiz efendim” dedi. Çok duygulanmıştım. Amcam bu sefer Ahmetlere dönerek “Gözünüz aydın. Artık kimseye muhtaç değilsiniz. Bundan böyle size devlet bakacak” dedi. Ahmetlerin gözleri ışıldadı. Benim gözlerim yaşarmaya başladı. Bana “Metin çok büyük iş başardın. Bu garibanlara yardım ederek büyük bir sevap işledin. Ellerinde para olursa köyde bunlara iyi bakarlar. Sefaletten kurtulurlar. Ben evraklarını tamamlar onların maaşını bağlatırım.” dedi. Artık ayrılık vakti gelmişti. Onları arkalarından sevgi ile bakarak uğurladım.

Aradan geçen zaman içinde Yan Ahmet ve Çörtük Ahmet’e devletin yardıma muhtaç kişilere verdiği muhtaç maaşlarının bağlandığını öğrendim. Ömürleri boyunca maaş alarak yakınlarının yanında namerde muhtaç olmadan yaşadılar. Yerel yöneticilerin en büyük ve en hayırlı görevlerinden biri de beldelerinde ki bu tür insanlara yardım etmek, onların elinden tutmaktır diye düşünüyorum.Bugün başkan dahil bu insanların hepsi de bir bir ölüp gittiler.

Son olarak da Başçiftlik'in İbük Ahmet i arkasında çileli bir ömür bırakarak rahmeti rahmana kavuştu Nur içinde yatsınlar mekânları cennet olur inşallah. Metin ŞEN (20 Kasım 2018-Ankara)